***
Пераўвасобілася ў вясну зіма,
Забарабаніла ўжо дзятлікамі
ў лесе.
А што дзівіцца? Цуду тут няма –
Ёсць падарунак людзям
з паднябесся.
Бо на парозе свята для жанчын.
Дзеля яго расцепліўся і люты,
А сакавік працягвае пачын –
Прыйшоў да нас дарэшты
распрануты.
***
Ах, як сарамліва, нясмела як
крочыць вясна!
Як хрусткія ранкі яшчэ асцярожна
гартае,
Нібы не асмеліцца кветкі
рассыпаць яна,
Нібыта дазволу на хмельныя
гулі пытае.
Ды прыдзе свой час —
запалоніць сусвет салавей,
Засыпле чарэмхай сцяжыну
да хаткі ля гаю,
І сэрца пакліча на шчасце
слязіну з-пад вей,
І вусны прашэпчуць
адвечную праўду: “Кахаю!”
***
Мы з Вамі – жывыя часцінкі
З бяздоннае кнігі жыцця,
І нашыя лёсы – іскрынкі,
Што мкнуць у бясконцы
прасцяг.
Мільгаюць слупы верставыя,
Дзесь фініш насустрач
ляціць.
Ды толькі, пакуль мы жывыя,
Для нас цэлы свет зіхаціць!
Антон Бубала.
