Антон Бубала
ЯНІНА. ЛЯ СЦЯНЫ ПАМЯЦІ
Глядзіце, людзі: гэта — толькі спісы,
Адным радком тут — спаленая вёска,
А ў іх, у кожнай, — спаленыя жыцці,
Згарэлыя надзеі і каханні,
Дзе разам сем’і — мацяркі і дзеткі —
Ператварыліся ў гарачае вуголле,
Рассыпаліся попелам халодным,
А душы іх, барвянячы аблокі,
Да злога неба дымам узляцелі.
Тут — вашы продкі, слёзы іх і стогны,
Абпаленае нашае карэнне.
Калі б мы кожнага з трагічных тых рэестраў
Хаця б адной мінутай памянулі,
Мы б з вамі, землякі, браты па горы,
Тры тыдні у жалобе прастаялі.
Давайце ж зараз на хвіліну ўстанем
І памянем загінулых маўчаннем,
А хто умее — ціхаю малітвай…
ЛЯ МУЗЕЙНАЙ ВІТРЫНЫ
Гэта проста вайна.
Гэта ўсё ўжо даўно адляцела,
Адраўло, адпякло,
Кананадамі адгрукацела.
Не счакаўшы сыноў,
Леглі ў труны сівыя матулі.
Павылазілі з мхоў
Іх забойцы — іржавыя кулі.
Не пужаюць дзяцей
Ў нейкіх кругленькіх
дзірачках каскі,
Ды з нязбытых надзей
Вырастаюць самотныя краскі…
КАБ Я МУЗЫКАМ БЫЎ
Шчаслівы той, хто з музыкай спазнаўся,
Хто можа чары з нотаў нараджаць.
А я на ўзбочыне абскубанай застаўся,
Дзянькі мае бясплённымі ляцяць.
Адлічваюць хранометры хвіліны.
Ўсё мкне да непазбежнага канца.
І ў сне сваім бязлітасным, няспынным
Чарговага зглыне Хранос жыльца.
Калі ж я быў бы роўны між музыкаў,
Дык і за Хронаса вышэй тады б узрос!
Памёр бы сам, а хор нашчадкаў — зыкаў
У Вечнасць мае роздумы панёс.
НАШЫ ЛЁСЫ
Рыпіць жыцця нялёгкі воз,
І коцяць у нябыт калёсы.
Дзве каляіны — нашы лёсы.
Між намі, як працяжнік, — вось.
Трымае воддаль — маж не маж,
І зблізіцца няма нам долі.
І не прыцерціся ніколі —
Такі ад Неба вырак наш.
Праз долы-горы, паплавы
Мы коцім, топчам след цярплівы.
Йшчэ марыш: буду ж, мо, шчаслівы.
Ды шанц, бадай што, нулявы.
А ўжо з галіначкі: » Чакай,-
Шпачком падманвае прадвесне:
Вось тая вось калісьці трэсне,
І разам скоціцеся ў рай!»
НАШ АГЕНЬЧЫК
Раскладалі удвох мы агеньчык.
Дзесь грымела, і пролівень ліў.
Ды у сэрцы надзеі праменьчык
Знічку шчасця для нас запаліў.
Аж не верылі мы — гэтак скора
Зыркім полымем ён зашугаў.
Ах, як грэліся мы яшчэ ўчора!
Ды праменьчык нам пэўна сылгаў.
Вы раней за мяне адгадалі,
Што не з лёсам касцёр развялі,
І вугольчыкі параскідалі,
Без аглядкі упрочкі пайшлі.
Ну, а вецер стараецца-свішча —
Дапамогу мне хоча падаць,
Размятае да дна папялішча,
Ды ні яскі на ім не відаць…
Часлава Петрашкевіч
А ружы былі чырвоныя,
Краплёныя чыстымі росамі,
Пяшчотаю залюляныя,
Асвечаныя нябёсамі.
І хоць на мастах разведзеных
Парэнчы усе пазносіла —
Дзівоснае цуда свежасці
Трымціць над чарговай восенню.
***
Дзячу лёсу за гэту сустрэчу
Над сутоннем людской мітусні,
Хоць не лягуць мне рукі на плечы,
Не спазнаю я іх цеплыні.
Проста побач крыху прыпынюся,
Каб адчуць у звінячай цішы,
Як танюсенькім цудам пакрысе
Прарастае пяшчота ў душы…
***
Пабудую храм у душы
Побач з Вашым — ці можна?
Ваш спакой не парушу нічым —
Асцярожна.
Будзе сонца у нас адно,
Дожджык з ветрам,
Ахіне купал неба крылом
Светла.
І малітва — на двух адна,
Толькі марам свая дарога,
Хоць шляхоў і задумак пра нас
Столькі ў Бога!
***
Скалечаная, знявечаная,
На крыжы збавення распятая,
Пасля скальпеля рэанімаваная,
Лабірынтам дарог збінтаваная,
Каб штоночы сумленню не джаліць,
Да дзіўнога майго народа
Балюча
Вяртаецца Памяць.
***
Укленчыўшы перад ахвярнай любоўю
У Тройцы Святога —
За мукі, за раны мы ўсе прабачэння
Папросім у Бога.
За ўсіх святароў —
Яго вучняў адданых,
З надзеяй якіх нам паслаў на падмогу,
За дар Прычашчэння, за дар Бежмавання —
Падзякуем Богу.
І покуль уецца то прама, то ўскосна
Зямная дарога —
Хай думкі і помыслы светла і ўзнёсла
Імкнуцца да Бога.
Мікалай Карагод.
РАДЗІМА-МАТУХНА (песня)
Пераклад з рускай А.Бубалы
Ты — Радзіма мая укаханая,
У дарогах нялёгкіх пазнаная.
Мы зусім не пастарэлі,
Толькі скроні пабялелі.
І у святы, і ў нягоды
Я душой з табой заўсёды.
Колькі нам давялося прайсці, матухна,
Па ваенных грозных шляхах, матухна!
Верылі: не аддадзім мы
Сваю любую Радзіму.
Праз агонь ішлі дахаты
З перамогаю салдаты.
У маім сэрцы Белая Русь.
Ветрык вольны са мною вітаецца,
А ў лугах зялёных птушкі статкамі —
Родны край буслам падабаецца.
Я люблю твае туманы, матухна.
Кланяюся абеліскам, матухна.
Хай жа ніва каласіцца!
Дзякуй, родная зямліца!
Хай мінуць цябе нягоды!
Я душой з табой заўсёды.
Алена Пажога.
Росіца
Росіца. Росіца. Росіца.
З сэрца малітва просіцца.
Можна слязьмі маліцца.
Пакутная наша зямліца.
Смутак струменяць нябёсы,
Росамі лашчаць зямлю.
Трагедыі той адгалосак
Расчуленым сэрцам лаўлю.
…Пякельным агнём дыхнула,
Смерчам прайшлася вайна.
Келіх пакут працягнула —
Выпілі келіх да дна.
Мужнасці, веры вучылі,
У вечнасць вялі за сабой
Айцы марыяне -Антоній і Юрый-
Цярністай дарогай святой.
Богу аддана служылі,
Свой не пакінулі люд,
Жыцці ў ахвяру злажылі,
Каб вера ўсквітнелася тут.
Мікалай Нікіценка.
АДЧУЙЦЕ ЦІШЫНЮ
Зірніце: вось гамоняць каласы,
І першым промнем далячынь заліта.
Імклівых птушак чутны галасы
Над хваляй паспяваючага жыта.
Акіньце вокам родную зямлю:
Які пануе пах над кожным полем!
Паслухайце, адчуйце цішыню —
Няхай душа напоўніцца спакоем.
ВСЁ ПРЕТЕНДУЕТ НА СТИХИ
И всё-таки не спрятаться от дум,
И никуда от памяти не деться.
Закроешь уши — дальней рощи шум,
Глаза закроешь — встанет облик детства.
Вот бабочка — сама себе дитя.
И ей любое время — золотое.
Всё то, что называют красотою,
Она своим считает, не шутя.
Цветы торжественны, а бабочки легки.
Их время длится целое мгновенье.
Всё претендует на определенья,
И этим претендует на стихи.
И становилась темой красота,
И был сентябрь возвышен, как эпиграф,
И неожиданно рождалась рифма
К трёхцветью клёна, к дому и мечтам.
Николай Гарбуза.
АФГАНЦЫ
Здесь память, история прожитых лет.
Вот парни глядят, как один, молодые.
Они прошагали тропинками бед.
С такими пройдёшь сквозь преграды любые.
Свой долг они с честью исполнили там.
Любые приказы они выполняли,
Тяжёлую ношу несли по горам
И лёгких путей для себя не искали.
Всегда начеку: на плече автомат,
На поясе штык и гранаты ручные.
Вели командиры по тропам солдат
И им становились родней, чем родные.
Не всем повезло им вернуться домой,
А кто-то, хоть выжил, да стал инвалидом.
Но то, что Афган бы не сдюжил, порой,
Бывает под силу обычным обидам…
КРАСНОРЕЧИЕ
Как ни странно, бывает, порой,
Душу ранят простые слова.
Может быть, это только со мной:
Я парниша с открытой душой,
И мои безнадёжны дела.
Я не мастер красивых речей,
Я с высоких трибун не кричу,
Изучаю порядок вещей,
Уважаю обычных людей —
Тех, кто прост в ежедневном быту.
Как ни странно бывает, порой,
Но ораторы нравятся всем,
Их словесный трезвон заводной
Всех чарует живой болтовнёй.
И в сравненьи с такими я нем.
Ольга СОСКОВЕЦ.
Памяти моей деревни
Люблю деревню Кулаково,
Где родилась я и росла,
Где всем тепло и мирно было,
Пока не грянула война.
На нас напали звери-немцы,
Деревню всю с людьми сожгли,
А нас, испуганных детишек,
В концлагерь страшный увезли.
В чужбине злобной и суровой
Смотрела смерть из всех углов,
За каждое родное слово
Нас избивали, как врагов.
Нет, не забыть страданья, муки,
Что выпали на долю нам.
Пускай же, дети наши, внуки,
Такое не приснится вам!
Пусть солнце в небе золотится,
Пусть будет песней жизнь полна,
Пусть никогда не повторится
Несчастье чёрное — война!
Василий РУДОЙ.
О совместимости
Коньяк пленился чистою водой,
Её прозрачностью и красотой.
Она же в нём и крепость оценила,
И звёздочки так выглядели мило…
Они соединились, и тогда:
Пропал коньяк, испортилась вода.
Мораль такая здесь необходима:
Не все прекрасное бывает совместимо.
Добрыя вершы. З задавальненнем прачытала
Здорово, что есть еще люди, способные писать на белорусском.