Над вольнаю Дрысай бары,
Гаі над любімай Дзвіною
Звіняць на світальнай зары
I днём, і вячэрняй парою.
Я сэрцам к табе прыкіпеў,
Далёка жыву а ці блізка,
I чуецца горды напеў
Ад сцен ваяра-Верхнядзвінска.
Стагоддзі, як хвалі, плылі
І сечы не раз ускіпалі:
На бітву святую ішлі,
На бітву святую ўставалі.
Крывёй баранілі цябе,
I вораг сыходзіў крывёю.
Жывем мы шчасліва цяпер
Пад яснаю дзвінскай зарою.
Шумяць маладыя жыты,
У сцяг каласы заплятаюць,
Як сімвал святой праваты,
Як мужнасць прыдзвінскага краю.
Эдуард ЗУБРЫЦКІ.
